hoe het einde een nieuw begin kan zijn

– Z O N D A G 1 7 A P R I L 2 0 2 2 –

Vandaag exact twee jaar geleden. Op die dag werd deze foto gemaakt. Mijn papa fier als een gieter en blij als een ondeugend kind met zijn twee dochterkes. Het was Pasen. Een Pasen als alle andere, leek het toen. Maar voor mij was het de laatste Pasen die ik met mijn vader vierde. We aten samen (barbecue, want dat at hij zo graag), lachten samen, we speelden Rummikub (zijn favoriete spelletje) en we deelden momenten die voor altijd in mijn hart zouden blijven. Alleen wisten we toen nog niet dat het de laatste keer zou zijn dat we samen zouden zijn op Pasen.

– W O E N S D A G 1 9 O K T O B E R 2 0 2 2 –

De dokter kwam bij mijn papa langs. Hij kwam wel vaker de laatste tijd, want mijn vader had last van een hoestje dat maar niet wou overgaan. Misschien moest dat toch maar eens verder onderzocht worden, met een scan in het ziekenhuis. Klein gelukje: enkele dagen later, op maandag 24 oktober 2022, kon hij al op afspraak. Een heel avontuur voor een man die zo tegenwoordig nogal slecht te poot was. Hij werd met een ambulance afgehaald uit het woonzorgcentrum en enkele uren later heelhuids en met een kop vol spannende verhalen teruggebracht.

– V R I J D A G 2 8 O K T O B E R 2 0 2 2 –

Flip Kowlier kwam optreden in Waregem, want daar vierden ze dat Cultuurcentrum De Schakel haar 50ste verjaardag vierde. Ik, cultuurminnaar van het eerste uur en benieuwd naar het nieuwste repertoire van de Izegemse wereldster, was erin geslaagd om tickets te bemachtigen. Maar eerst moest ik om 19u nog even met mijn vaders huisarts bellen, voor de resultaten van het onderzoek. Het leek een formaliteit van niks. Het werd een bom met grote impact. “Kanker”, de dokter sprak traag en duidelijk. Ik had het goed gehoord. Waar de kanker vandaan kwam, wist hij niet. Het leek ook niet meer de moeite om dat te onderzoeken. Dat de kanker uitgezaaid was naar de longen en dat er geen enkele kans was op genezing, vertelde hij er ook nog bij. Op mijn vraag: “Hoe lang nog?”, kreeg ik als reactie “Moeilijk te zeggen. Het is een kwestie van weken of maanden.” Een uur later stond ik in een zaal vol joelende ’t Hof van Commerce-fans, overrompeld door ongeloof, boosheid, ontkenning, verwarring, hysterie, verdriet, verslagenheid … Ik wist niet wat ik eerst moest voelen, maar liefde of aandacht voor de gezangen van Kowlier was er niet. Mijn telefoon stond op stil, maar ik zag dat mijn pa me al 3 keer gebeld had. Of ik al nieuws had van de dokter. Ik besloot zijn oproepen te negeren.

– Z A T E R D A G 2 9 O K T O B E R 2 0 2 2 –

Een nieuwe dag. Een ellendige dag. Schoorvoetend trok ik naar mijn vader met het vreselijke nieuws dat zijn dagen geteld waren. Ik wist niet hoe ik hem dat moest vertellen. Ik probeerde vaag te blijven, voorzichtig … De dokter heeft gezegd dat de uitslag niet goed was. Hij zou woensdag langskomen om alle opties te bespreken. Het woord kanker heb ik die dag niet uitgesproken. Het woord palliatief nog veel minder. Ik was laf. Te laf om de waarheid te zeggen tegen de man waar ik zo zielsveel van hield. Bang om hem pijn te doen. Bang voor de uitzichtloosheid. Ik denk dat hij wel wist dat het zwaard van Damocles boven zijn hoofd hing te bengelen, maar ik durfde zijn hoop op nog een paar mooie jaren niet verbrijzelen.

Ik wist instinctief dat zaterdag 29 oktober 2022 voor mij het begin zou zijn van een helse zoektocht naar praktische informatie. Over je rechten als patiënt, over wilsverklaringen aan het einde van je leven, over euthanasie, over testamenten en schenkingen, over erfbelasting, over mantelzorg en palliatief verlof, … Ik wist dat ik er helemaal alleen voorstond en dat het allemaal vreselijk moeilijk zou zijn in een periode die toch al zo emotioneel was en waarin ik eigenlijk iedere beschikbare seconde met mijn stervende vader wou doorbrengen. Maar ik deed het omdat het moest.

– Z A T E R D A G 2 6 N O V E M B E R 2 0 2 2 –

Minder dan een maand na die verschrikkelijke dag en zeven maanden na de Paasfoto, nam mijn vader afscheid van deze wereld. En die dag wist ik dat afscheid nemen niet alleen een einde is, maar ook een begin. Ik wist dat het afscheid van mijn vader me inspireerde om anderen te helpen bij hun eigen afscheid. Om hen wegwijs te maken in het doolhof van papierwerk, om hen te helpen troost en vrede te vinden in hun levenseinde. Ik wist dat ik hun afscheidsanker wilde zijn. Luisteren, ondersteunen en begeleiden. Ervoor te zorgen dat hun laatste momenten worden gevuld met liefde, respect en waardigheid. Mijn ervaring met mijn papa heeft me geleerd hoe belangrijk dat is.

– W O E N S D A G 1 7 A P R I L 2 0 2 4 –

Wil je weten hoe ik jou kan helpen? www.teamgoodbye.be/afscheidsanker