Baas over mijn lijf
Vroegtijdige zorgplanning, mijn medische wensen rond het levenseinde vastleggen … Ik heb er zelf eindelijk eens werk van gemaakt. Al jaren zeg ik dat ik dat moet doen, maar net als jij ben ik maar een mens en daarom is uitstelgedrag ook mij niet vreemd.
Ik ben nog bijlange niet oud – en zeker niet van plan om binnenkort de pijp aan Maarten te geven – dus is het niet zo evident om stil te staan bij doodgaan en alles wat daarmee te maken heeft of er rechtstreeks aan voorafgaat. Dat maakt uitstellen net zo makkelijk. De taboesfeer die nog altijd rond het thema hangt, stimuleert het nadenken over de zware medische hangijzers in zo’n zorgplanningsdossier trouwens ook niet echt.
Ik ben geen proefkonijn
Maar goed, ik hou van mijn lijf en al zijn mankementen. Over ieder litteken kan ik moeiteloos vertellen hoe het er is gekomen. En stiekem ben ik zelfs een beetje trots op alle obstakels die mijn lichaam al heeft overwonnen. Om die reden vind ik het mega-belangrijk dat ik zelf kan bepalen wat er met mijn (niet zo slanke maar toch teerbeminde) body gebeurt. In alle omstandigheden! Ook als ik dat zelf niet meer met zoveel woorden kan zeggen. Zelfs als ik wilsonbekwaam zou worden, zoals dat heet.
Ik wil niet dat ze me (bij wijze van spreken) als een gans de keel vol eten proppen als ik zelf geen vork meer kan liften. Ik wil niet als proefkonijn fungeren en onderworpen worden aan experimentele behandelingen terwijl ik nog leef. Maar na mijn dood mogen ze mijn ribbenkast gerust in duizend stukjes snijden en er al mijn organen uithalen, als ik daarmee iemand kan helpen.
Als ik het zelf niet meer kan zeggen
Ik heb dus echt wel een mening over de zorg die ik wil of niet wil krijgen als ik 85 ben en potdoof en stekeblind in een zeteltje in het woonzorgcentrum zielig zit te wezen. Ik weet wat ik wil als ik op mijn 70ste dement word en mijn partner niet meer herken. Als één of andere chronische ziekte genadeloos zou toeslaan en mij alle hoop op geluk zou ontzeggen, dan heb ik erover nagedacht hoe ik dat zou aanpakken. En als ik – God verhoede – morgen onder een auto loop en onherroepelijk in coma raak, dan weet ik hoe ik verzorgd wil worden.
Zelf mijn lot in handen houden
Maar met die gedachten en die wetenschap ben ik absoluut niks, want in al die gevallen kan ik dat zelf niet meer “wilsbekwaam” overbrengen. Dus heb ik mijn wilsverklaringen op papier gezet. Want tenzij je je verlangens neerschrijft en registreert bij de overheid of bij een vertrouwenspersoon, kan je er nooit zeker van zijn dat je wens ook effectief wordt gerespecteerd. Dan leg je het lot van je lijf en leden in de handen van anderen, die het ongetwijfeld goed bedoelen, maar die jou niet zijn. En ik wil zelf baas zijn over mijn lijf als ik niks meer kan.
Hoe denk jij daarover? Heb jij al met jezelf gebrainstormd over die grote “Wat als”-vragen rond het levenseinde? Of geef jij de voorkeur aan uitstelgedrag?
