Na het ongeval van zijn beste vriend legde Bart zijn wilsverklaringen vast.
Vol in het leven staan en toch nadenken over de dood: het kan.
Dit is Bart. Een bruisende veertiger die met beide voeten in het leven staat. Van opleiding is hij bio-ingenieur. Meer dan 15 jaar lang werkte hij het hart uit zijn lijf als procesontwikkelaar en topmanager bij een vooraanstaand bedrijf in de voedingsindustrie. Maar de laatste jaren, na een moeilijk traject dat hem zijn huwelijk kostte en na een energievretende burn-out die hem deed inzien dat het leven meer is dan een drukke baan en een quasi-oneindige waslijst aan verantwoordelijkheden, vind je hem terug achter de zeer georganiseerde desk vanwaar hij als coach probeert om anderen te helpen een nieuwe wending aan hun loopbaan te geven. “Meeschrijven aan hun carrière en de pretlichtjes in hun ogen zien opleven wanneer ze de job van hun dromen vinden, dat geeft mij pas echt voldoening”, laat hij met trots weten, terwijl ook zijn ogen lijken te fonkelen.
Gepassioneerd door natuurfotografie
Na de werkuren en tijdens zijn vakanties trekt Bart de natuur in, gewapend met zijn fototoestel en een flinke dosis geduld, om er prachtige beelden te schieten van al het moois dat zijn pad kruist. “Leven zonder vrouw lukt”, lacht hij wanneer ik hem naar zijn passie vraag. “Maar leven zonder fotografie en zonder de rust van de natuur, dat zou voor mij moordend zijn.” Bart’s moeder, die vanuit een comfortabele fauteuil een beetje verderop in de kamer meeluistert, knikt vol overtuiging. “Dat klopt helemaal”, vertelt ze. “Soms maak ik me zorgen over wat er met hem kan gebeuren wanneer hij dagenlang in zijn eentje zo ver van de bewoonde wereld zit.”
Ik ben blij dat ik mijn levenseindeplanning heb opgesteld.
“Weet, lieve mama, dat je vanaf nu op je beide oren kan slapen als mij iets zou overkomen. Het einde van mijn leven is tot in de details geregeld.” Hij wandelt naar de buffetkast en uit de onderste lade haalt hij een bundeltje papieren. “Dit zijn mijn wilsverklaringen. Hier vind je alles dat je nodig hebt om mijn levenseinde en uitvaart te regelen, als het ooit zover zou komen dat ik voor jou sterf.” Hij zegt het ingetogen, met een enigszins meewarige blik. Dan richt hij zich weer tot mij: “Ik ben blij dat ik mijn levenseindeplanning heb opgesteld. Het stelt me gerust, zelfs al ben ik nog lang niet van plan om dood te gaan.”
Anderen niet voor ondenkbare keuzes zetten
“Na het ongeval van Pieter, mijn beste vriend, zag ik hoe zijn vrouw onmogelijke beslissingen moest nemen. Ze moest letterlijk het ondenkbare vonnis vellen, besluiten om de stekker uit te trekken en bepalen wat er met zijn lichaam en zijn organen zou gebeuren. Het was voor ons als vrienden al een tsunami van emoties om dat allemaal mee te maken. Wat voor een gruwelijk horrorverhaal moet dat voor haar dan niet geweest zijn !??? In ieder geval, wat met Pieter gebeurde, stemt tot nadenken. Stilaan drong het besef door hoe vergankelijk het leven kan zijn. De dood wacht echt niet altijd tot je 85 bent om je mee te nemen. Daarom begon ik na te denken over mijn eigen wensen en de manier waarop ik wil dat mijn leven eindigt als de tijd daar is. Het idee om alles goed geregeld te hebben en mijn moeder en vrienden niet met moeilijke keuzes op te zadelen, speelde steeds vaker door mijn hoofd. De mogelijkheid om mijn eigen afscheid te kunnen regisseren, van medische voorkeuren tot de keuze van de liedjes tijdens mijn uitvaart, geeft me een gevoel van controle en geruststelling. Dank je voor de gemoedsrust, Team Goodbye.”
“Graag gedaan, Bart”.
Gemoedsrust
Wil jij dat niemand zich zorgen hoeft te maken over jouw oude dag? Zou het je gemoedsrust geven om te weten dat alles rond jouw overlijden geregeld is? Heb jij je wilsverklaringen al laten registreren? Wil je praten over je levenseindewensen?
