Rouwprentjes worden Moedzendjes.

In de donkerste dagen van verlies, wanneer woorden tekortschieten en de stilte overheerst, vinden velen troost in tastbare herinneringen. Rouwprentjes, traditioneel een aandenken aan de overledene, kunnen daarbij helpen. Deze kleine kaartjes vandaag meestal bieden een trieste, verlangende terugblik naar de aanwezigheid van de overledene.

Maar dat is niet altijd zo geweest … en dat hoeft ook niet zo te blijven.

Een korte geschiedenis van het gedachtenisprentje

Bidprentjes ontstonden in de jaren 1600. Oorspronkelijk waren het eenvoudige, handgeschreven berichten die verspreid werden onder de vrienden en familieleden van de overledene.

Gedrukte exemplaren verschenen pas later, rond 1730, bij de vrome klopjes uit Amsterdam, vergelijkbaar met onze begijntjes. Vanaf 1780 spelen de Antwerpse Jezuïeten en hun connectie met de drukkerswereld een grote rol in de verdere popularisatie. In de vroege dagen waren rouwprentjes vooral religieus van aard, met afbeeldingen van heiligen en religieuze symbolen. Ze werden dan ook devotie-, gebeds- of heiligenprentjes genoemd.

Vooral vanaf de 19e eeuw begonnen ze een belangrijke rol te spelen bij het herdenken van overledenen. De voorkant werd versierd met slangen, doodshoofden en andere griezelige afspiegelingen van dood en onheil. Stilaan kwamen gelukkig ook minder duivelse thema’s aan bod, zoals de ondergaande zon, een gestrand bootje, een geknakte bloemstengel, een treurwilg, een vlinder en bloemen. Dat zijn trouwens de afbeeldingen die we vandaag de dag nog zeer courant terugvinden op rouwbrieven. Eind 19e eeuw werd ook voor het eerst kleur gebruikt bij het drukwerk.

De 20e eeuw bracht verdere veranderingen, zoals de introductie van fotografie op bidprentjes en een geleidelijke verschuiving naar minder religieuze en meer persoonlijke boodschappen.

Hier staan we tegenwoordig

Vandaag de dag worden rouwprentjes standaard afgegeven aan het eind van zowat elke uitvaart. Meestal zijn het dubbelgevouwen kaartjes van ongeveer 10 bij 10 centimeter met vooraan een foto, al dan niet omlijst door een trieste zwarte rouwrand, waarop de overledene ons meewarig in de ogen staart.

Aan de binnenkant van het rouwprentje worden links de persoonlijke gegevens van de overledene vermeld, zoals naam, geboorte- en sterfdatum en de aftiteling van zijn of haar leven. Rechts wordt dan een standaardgedichtje gedrukt dat de emoties van de nabestaanden zou moeten weerspiegelen. Zelden of nooit dient het als een bron van troost en reflectie voor degenen die het rouwprentje ontvangen.

De achterzijde bevat over het algemeen de namen van de familieleden die de gestorvene vanaf nu moeten missen.

De trend voor de toekomst

Team Goodbye zet zich in voor een uiterst persoonlijke benadering. Wij zijn van mening dat de rouwkaarten in deze eeuw niet slechts een vluchtige blik moeten werpen op het schitterende leven vol kostbare herinneringen, liefde en betekenis dat iemand heeft geleid. Integendeel, zo’n kaart moet dienen als een bron van ware troost voor vrienden en familie, telkens ze die vastpakken of opmerken in hun woonruimte.

Rouwprentjes worden troostprentjes. In een wereld waarin we steeds bewuster omgaan met emoties en het verwerken van verlies, vormt troost een onmisbaar element in het rouwproces. En wie kan je beter troosten dan de persoon die je moet missen zelf. Alleen als mensen zelf aan de slag gaan met troostboodschappen, opbeurende foto’s of blije herinneringen, kunnen rouwprentjes moedzendjes worden, waaruit zij die achterblijven de kracht kunnen putten om verder te gaan met hun leven. Daarom roepen wij alle mensen die voelen dat de dood dichterbij komt ertoe op om zelf werk te maken van hun rouwdrukwerk. De rouwkaartexpert van Team Goodbye is van mening dat het zelf samenstellen van je rouwkaart absoluut deel zou moeten uitmaken van je nalatenschap. Dat is de kern van onze rouwprentrevolutie.

Troostrevolutie

Rouwprentjes worden troostprentjes. Ze helpen ons om stil te staan bij wat was en met een glimlach terug te denken aan de momenten die we deelden. Ze staan niet meer uitsluitend in het teken van de dood, maar evolueren tot symbolen van troost, saamhorigheid en onvergankelijke liefde. Het accent ligt op het leven dat we hier en nu delen. Troostprentjes zijn een uitnodiging om het leven te vieren, verrijkt met persoonlijke verhalen, geliefde citaten of onuitwisbare herinneringen aan de dierbare die we (binnenkort) moeten missen.

Die revolutionaire verschuiving in de rouwcultuur biedt nabestaanden een manier om jou te herdenken op een manier die troost biedt en de nadruk legt op positieve herinneringen. Moedzendjes worden zo een klein, maar krachtig symbool van liefde en leven, een brug tussen verdriet en de warme herinneringen die voor altijd voortleven.