Jawel, ROUW met de AU VAN PIJN
De donkere dagen van november. Voor sommigen gewoon de overgang naar de feestmaand, maar voor mij de maand waarin de tijd zich steeds opnieuw opent en bloed laat vloeien uit oude wonden. Elk jaar opnieuw brengt november herinneringen die ik liever niet herbeleef, maar die zich toch opdringen. Ze komen in golven: ongenode gasten, luidruchtig en onvermurwbaar.
Rouw reist mee, ook na jaren
Gisteren exact twee jaar geleden verloor ik mijn vader. Hij koos voor een waardig einde, een bewuste stap in een proces waar hij vrede mee had. En toch… vrede is een moeilijke metgezel in rouw. Waar ik wil vasthouden aan de mooie herinneringen, aan de humor die hij tot op het laatst bewaarde, dringen de beelden van zijn laatste momenten zich steeds weer op.
Vandaag precies vier jaar geleden verloor ik mijn moeder, abrupt en onverwacht. De afstand die door een pandemie werd opgelegd, maakte haar laatste weken des te ondraaglijker. Ik schreeuwde tegen een raam, klampte me vast aan vage blikken van herkenning, maar voelde me machteloos. Toen ik eindelijk haar hand kon vasthouden, was het alsof ik al te laat was. Haar stilte, haar blik, haar einde – ze blijven hangen als een echo.
Rouw kent geen einddatum. Het zijn de momenten van verlies die door blijven sijpelen in het alledaagse. Soms sluimerend, soms als een klap die je even naar adem doet happen.
Waarom november zo steekt
November is de maand waarin alles terugkomt. Misschien omdat de schemering langer duurt, omdat de stilte dieper voelt. Misschien omdat mijn lichaam en geest exact weten wanneer het gebeurde. De data staan in mijn hoofd gebrand, als onuitwisbare herinneringen.
Rouwen voelt in deze maand als op blote voeten wandelen door een landschap vol glasscherven. Ik blijf moeizaam stappen, maar elke beweging steekt, scherp en pijnlijk. En toch, in die pijn schuilt een zekere troost. Want rouw is het bewijs van liefde, van verbondenheid, van herinneringen die hun kracht niet verliezen, hoe zwaar ze soms ook wegen. Rouw is de echo van die liefde, oneindig en onzichtbaar.
Ruimte geven aan rauwheid
In een wereld die steeds sneller lijkt te draaien, wil ik ruimte maken voor die rauwheid. Geen afleiding, geen masker, maar openstaan voor alles wat rouw met zich meebrengt. Het is pijnlijk. Het is lelijk. Maar het is ook menselijk en eerlijk.
Ik schrijf dit voor jou, omdat ik weet dat rouw niet altijd wordt begrepen. Misschien herken je mijn woorden. Misschien voel jij ook hoe de seizoenen een trigger kunnen zijn, hoe herinneringen soms scherp in de lucht lijken te hangen. Misschien draag jij ook een verlies met je mee dat nog steeds pijn doet.
Troost vinden in het samen dragen
Troost is geen oplossing, maar een manier om te delen. Ik geloof dat rouw lichter kan voelen wanneer we die samen dragen. Als troostmentor sta ik klaar om met jou dat traject aan te gaan. Niet om je rouwpijn op wonderlijke manier weg te nemen, maar om je te helpen ze een plek te geven, om je te begeleiden in het vinden van rust, zelfs in de storm.
Ben jij klaar om je rauwe gevoelens van rouw een nieuwe betekenis te geven?
Je hoeft het niet alleen te dragen. Neem contact op en laat me je helpen om deze pijn een plek te geven, op een manier die troost biedt en ruimte maakt voor adem. Je verdient dat.
