Het Verhaal van een sterrenplukker.

Elke dag Valentijn

𝑽𝒂𝒍𝒆𝒏𝒕𝒊𝒋𝒏, het onovertroffen (en intussen ook wel veel te gecommercialiseerd – maar dat is een ander verhaal) 𝒇𝒆𝒆𝒔𝒕 𝒗𝒂𝒏 𝒅𝒆 𝒍𝒊𝒆𝒇𝒅𝒆…
Ik vier Hartjesdag ieder jaar. Zonder dure cadeaus, luxerestaurants of bloemboeketten die al na enkele dagen hun passionele hartstocht verliezen en je met de trieste aanblik van vergankelijkheid achterlaten. Ik vier het in alle intimiteit: ik zeg meermaals tegen mijn lieve schat dat ik van haar hou. Gewoon, net zoals ik dat op elke andere dag tegen haar zeg. Ik vind het immers belangrijk om die boodschap dagelijks klaar en duidelijk over te brengen, want je weet maar nooit… Voor je het goed en wel beseft, kan het de laatste keer zijn dat je je liefde kan verklaren.

Een in-triest verband

Dat een jong leven je heel abrupt en overrompelend wordt ontnomen, heb ik jammer genoeg uit eerste hand. En d̲i̲e̲ hartverscheurende link met Valentijn, dat is mevrouw Lydia Maria Josepha Michiels, de enige zus van mijn papa, in de familie beter gekend als Lydie. Zij was mijn tante, mijn “Tally” of “Taschke”. Tante Lydie vond ik als peuter veel te moeilijk, en die troetelnaampjes zijn altijd gebleven. Ik was haar “Gezichteke”, met wie ze dolgraag “kinnekenspap maakte”. Zo noemde ze het gebruik waarbij ze me, toen ik nog een schattig kindmonstertje was, liefdevol op haar schoot trok, spelend mijn onderkin vastgreep en die, zeer bedreven kriebelend, pampelend en kietelend, probeerde te melken alsof ik een geitje met een sikje was. Ik vond het hilarisch en, hoewel ik telkens weer luidkeels giechelend -ik klonk wellicht ook als een geitje- voor de vorm probeerde om tussen haar sterke armen weg te wriemelen, liet ik haar eigenlijk maar al te graag begaan.

Over sokken en de zee

Ik verafgoodde mijn Taschke, want zij was mijn enige tante. We zagen elkaar minstens elke week. En tijdens de schoolvakanties, die ik af en toe in haar gezelschap mocht doorbrengen, nog veel vaker. Ik heb mooie herinneringen aan die onbezonnen periodes met mijn tante, Pépé Walter en nichtje Gilberte in de Bergafstraat 2 in Hillegem. Nog onvergetelijker zijn de gedachten aan die ene vakantie aan zee, in een vakantiecomplex in Mariakerke, waar ik me op een dag schreiend in de kamer had opgesloten omdat ik er – middels mijn sokken – in geslaagd was het toilet te laten overstromen. Vraag maar niet hoe dat precies in zijn werk ging… Gênant verhaal (voor een andere keer, misschien). Trouwens, sedertdien voor mij nooit meer sokken, dat zweer ik je! Enfin, tantelief heeft urenlang op me zitten inpraten voor ze me uiteindelijk kon troosten.
Ik herinner me die zalige zaterdagen bij ons thuis, met z’n allen rond een dampend bord lekkers aan tafel. Ik zat als onbeholpen tiener steevast met open mond, twinkelende ogen en oren die suisden van de dingen die ik beter niet had kunnen horen, te luisteren terwijl tante sappige verhalen vertelde over het leven zoals het is. Over haar neven en nichten die ik amper kende, over de buren uit de Bergafstraat … Of over haar stacaravan, die enkele jaren na het sokkenincident stoer en trots op camping Sunpark in Wenduine stond te pronken. Hij stond er naast die van de oma van Big Brother-beroemdheid Betty Owczarek, toen nog een schattig meisje van een jaar of 8 waar ik vaak op paste en mee speelde terwijl tante Lydie haar memé Marie-Louise versloeg met manillen.
Ook daar heb ik heerlijke momenten beleefd. Al was ik vaker te vinden aan en in het openluchtzwembad dan in de caravan zelf, in de nobele hoop aan mijn overvloedige zwembadbezoekjes een lief over te houden, wellicht. Taschke begreep dat rond die leeftijd (16) de hormonen als hitsige kwelduiveltjes door je bloed en door je brein jagen. Ze hielp me grip te krijgen op de emoties waarover ik met mijn eigen ouders zo moeilijk kon praten en behoedde me, zonder dat ik het toen besefte, ontelbare keren voor onheil. Die keer met de sokken in het toilet, rond mijn twaalfde, was de eerste keer dat ik bij Taschke terechtkon met problemen die ik alleen niet kon afhandelen, maar dus zeker niet de laatste.

Nuchter, pienter en warm

She was a natural. Ze bezat het soort intelligentie die je op school niet kan leren. Ze had van die vriendelijke ogen die alles zagen en niets veroordeelden, waarin je onmogelijk kon kijken en liegen tegelijk. Mensenkennis was slechts één van haar talenten. Tante was jong getrouwd met een veel oudere man, niet uit onomkeerbare passie, maar veeleer uit praktische overwegingen, uit angst om anders niemand te vinden. Zij was een kind van Wereldoorlog 2, een kind dat op haar elfde al zonder vader voort moest, met een moeder die een zwakke gezondheid had. Zij had de pijn van geestelijk en lichamelijk gemis gekend, honger geleden, miserie gezien. Al die dingen hadden haar sterk gemaakt, nuchter en pienter. Sterk, nuchter en pienter, met een enorm financieel inzicht en een deskundig oog voor actualiteit, maar met af en toe een vleugje onbeschaamde ondeugendheid, ging ze door het leven. Met een warm hart droeg ze zorg voor haar man Walter, en hij voor haar. Met onuitputtelijke liefde en onmetelijk geduld sculpteerde ze dochter Gilberte tot volwassenheid, dolblij toen ook zij iemand gevonden had die haar hand zou vasthouden bij alle onpracht die de wereld op je kop kan gooien.

9.8 op de schaal van Richter

Ze was een jonge oma, die dolverliefd en O zo fier was op haar kleine Kevin. Voor hem droomde zij de sterren van de hemel en had ze nog ontelbare sublieme plannen. Ze was 52. In de fleur van haar leven. Ze was betrekkelijk gezond, al was ze veel zwaarlijviger dan goed voor haar was. Een familieziekte. Ze stierf plots, in enkele seconden, aan een hartaderbreuk. Ze werd gevonden naast haar telefoon, de hoorn in haar hand, op Valentijn, vandaag precies 31 jaar geleden. Voor haar echtgenoot en dochter, voor haar kleinzoon, voor haar familieleden en vrienden, voor mij … was haar dood als een aardbeving van 9 punt 8 op de schaal van Richter. Een ramp die een kloek gebouwd huis dat al een eeuwigheid stevig in zijn grondvesten verankerd zit, verpulvert als een kruimelkoekje.

Eeuwig leven

Er is veel veranderd na haar dood. Liefde ging verloren. Relaties zijn stuk gegaan. Banden werden verbroken en hersmeed. Familieleden en vrienden zijn inmiddels gestorven. Er is veel dat ze niet meer heeft meegemaakt, jammer genoeg, … En er is veel dat ze niet meer heeft meegemaakt, God zij dank.
Ze was er niet meer om mijn tranen te stelpen en naar sokken te vissen tijdens de grootste crisissen van mijn leven. En toch weer wel… Want ze zit in mijn hart en wordt niet vergeten zolang ik adem heb. En vanaf vandaag, omdat haar verhaal werd neergeschreven, blijft een deel van wie zij was voor eeuwig leven.

𝗜𝗻 𝗺𝗲𝗺𝗼𝗿𝗶𝗮𝗺 𝗟𝘆𝗱𝗶𝗮 𝗠𝗮𝗿𝗶𝗮 𝗝𝗼𝘀𝗲𝗽𝗵𝗮 𝗠𝗶𝗰𝗵𝗶𝗲𝗹𝘀.
𝗚𝗲𝗯𝗼𝗿𝗲𝗻 𝗼𝗽 𝟭𝟱 𝗠𝗮𝗮𝗿𝘁 𝟭𝟵𝟰𝟬 𝗶𝗻 𝗭𝗼𝘁𝘁𝗲𝗴𝗲𝗺.
𝗢𝘃𝗲𝗿𝗹𝗲𝗱𝗲𝗻 𝗼𝗽 𝟭𝟰 𝗙𝗲𝗯𝗿𝘂𝗮𝗿𝗶 𝟭𝟵𝟵𝟯 𝗶𝗻 𝗛𝗶𝗹𝗹𝗲𝗴𝗲𝗺.

Wil jij jouw verhaal doorgeven ?

Vond je dit verhaal de moeite waard om te lezen?
Zou jij na je dood zelf graag op zo’n manier herinnerd worden?
Wil jij je verhaal doorgeven aan je nabestaanden?

Een levensarchivaris van Team Goodbye heeft maar liefst 8 verschillende manieren om jou te vereeuwigen.