De confrontatie met mijn beperkingen
Soms laat het leven je iets prachtigs zien, alleen om het je daarna voor de ogen weg te rukken. Twee weken geleden maakte ik een reis waar ik maanden naar had uitgekeken. De Mont Saint Michel, het eilandbouwwerk dat mijn hart altijd al sneller deed kloppen, stond op de agenda.
Boeken zodra het kan
De tickets waren gekocht vanaf de eerste dag dat het mogelijk was om ze te boeken, want deze kans wilde ik niet laten schieten. Samen met vrienden zou ik de wonderbaarlijke plek waar ik 25 jaar geleden voor het eerst was, herontdekken. Ik zou er genieten van de grootsheid van de abdij, van geschiedenis en legende, van betovering en charme. Ik zou er elk hoekje en gaatje registreren met mijn camera. Ik had zelfs een indrukwekkende en heel gedetailleerde reisgids geschreven en laten drukken. Zo eentje om u tegen te zeggen, 122 pagina’s vol met praktische tips rond bezienswaardigheden en grappige opdrachtjes, net zoals ik dat vaak voor klanten doe. Alles was perfect gepland, van de route tot de kleine details die de reis net dat beetje extra zouden geven.
Het perfecte plaatje
We verbleven de avond voordien dus in een luxueuze hotelkamer met een adembenemend uitzicht op de Mont Saint Michel. Vanop ons terras leek het alsof je het glorieuze monument kon aanraken. Zo dichtbij was het. Zeker na een paar glaasjes van de fles Benedictine die we twee dagen eerder hadden gescoord na een bezoekje aan een andere abdij, in Fécamp (Ook een heel avontuur met brandalarm en evacuatie en al, maar dat is een ander verhaal). Kortom, de kamer was heerlijk, de nachtrust was kort maar krachtig en het uitzicht betekende nog veel meer dan het perfecte plaatje voor een onvergetelijke vakantie. Onze prime positie liet ons immers toe om de volgende ochtend, dag vijf van onze zesdaagse, al vroeg naar het eiland kunnen.
D-Day
Eindelijk. Mijn persoonlijke D-day was aangebroken (al wist ik na het tochtje Normandische oorlogsstranden daags voordien maar al te goed dat D-Day voor de meeste mensen iets anders betekent). En terwijl een supermaan, die rood opgloeide door bosbranden in het verre Canada, het nog even vertikte om te gaan slapen, probeerde de zon al moedig door de wolken te priemen. De lucht zou blauw worden. De zon zou stralen. De belofte van een wonderschone dag hing in de lucht.
Na een verkwikkend ontbijt vertrokken we naar de Mont. En al terwijl we ongeduldig stond te wachten op het gratis shuttlebusje dat ons van het hotel naar vlakbij de toegangspoort van La Merveille zou brengen, traanden mijn ogen van emotie en verwachting… maar ook wel een beetje van angst, want ik besefte zeer goed dat dit bezoek voor mij hemel en hel tegelijk zou worden. Zware artrose, totaal versleten knieën en een kapstok die veel te zwaar beladen is, beperken mij al langer in mijn mobiliteit en zorgden ervoor dat ik eind vorig jaar met pijn in het hart ons leuke plattelandshuisje in Wortegem moest verruilen voor een flat zonder trappen in Gits.
tranen met tuiten
Enfin, ik begon dus dapper, vastbesloten en vol goede moed aan de klim naar boven. Maar het ondenkbare gebeurde. Mijn lichaam liet me in de steek. Na slechts 44 treden moest ik opgeven. Mijn knieën hielden het niet meer. De pijn in mijn benen was ondraaglijk. Tranen rolden onophoudelijk over mijn wangen toen ik, half zittend/half hangend op een oneffen muurtje onderweg, mijn gezelschap hartstochtelijk smeekte om zonder mij verder te gaan, om te bereiken van wat ik niet kon bereiken. Om daar te genieten. Te savoureren. Te degusteren. Te fotograferen. Terwijl ik, overmand door helse pijn en nog meer frustratie, moest opgeven. Mijn lichaam had zijn limiet bereikt.
Die confrontatie was groot en indrukwekkend.
Gebroken
Sindsdien ben ik gebroken. De herinnering aan die onvervulde droom achtervolgt me elke dag. Ik rouw om de beperkingen die mijn lichaam me oplegt, om iets wat ik niet kan controleren. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik niet waar ik zo hard voor gewerkt had. En dat doet pijn.
Herkenbaar?
Misschien herken jij jezelf in mijn verhaal. Worstel jij ook met de beperkingen die het leven je oplegt? Wil je praten met iemand die hetzelfde doormaakt? Die weet wat het is om te willen en niet te kunnen? Contacteer me. Samen buigen we dat negatieve gevoel van verlies om naar iets positiefs.
