Ik deed geen oog toe vannacht!

Ik was in bed gekropen vol koortsige opwinding, als die van een kind van 7 dat ’s anderdaags naar een pretpark mag of vurig verlangt naar een kijkje in de trukendoos van de goochelaar op een volgend verjaardagspartijtje. De adrenaline-kriebels kietelden mijn hersenpan veel te hard en het nageniet-enthousiasme was te onvoorstelbaar groot.

De oorzaak? Het enorme succes van mijn allereerste workshop ooit rond hoe beseffen dat je (ooit) doodgaat je gelukkiger kan maken.

Het was fantastisch om samen met mensen te praten over doodgaan. Eerlijk, in alle eenvoud en zonder blad voor de mond… Tussen de soep en de patatten, als het ware. Alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is… Alsof sterven gewoon bij het leven hoort… Zonder dat er aan het woord “levenseinde” een levensgroot taboe kleeft… Zonder dat gigantische spreekverbod over alle gevoelens van verdriet, angst en weerzin dat altijd rond het thema hoort te hangen. Zonder het onoverkomelijke gevoel dat je over jezelf en je geliefden een immens onheil afroept en instant aan de meest vreselijke slepende ziektes zal bezwijken als je je letters D O O D zomaar achter elkaar durft uit te spreken.  

Ik vond het heerlijk om met anderen filosoferen te over de ideale dood, interessant om samen de voor- en nadelen af te wegen van het registreren van wilsverklaringen, om te brainstormen over hoe afscheid mooier, persoonlijker en minder pijnlijk kan worden, aangenamer voor wie sterft en voor de omstaanders. Ik vond het zalig om samen met de deelnemers grappen te maken en soms luid en hartelijk te lachen over wat ons allemaal te wachten staat. En vooral om te proberen hen een verfrissende kijk te bieden op het onvermijdelijke, in hoop dat dat leidt tot meer aanvaarding en gemoedsrust, in de diepe overtuiging dat leven in de wetenschap dat je overlijden er ooit aankomt mensen ECHT gelukkiger maakt. Denken aan de dood of praten over je levenseinde hoeft immers niet alleen maar kommer en kwel te zijn.

Ik kon niet slapen vorige nacht!

Het genereus applaus aan het eind van mijn betoog, na een laatste meezinger en bijna-polonaise, klonk eerbiedig en overtuigend. Het was hartverwarmend om na de workshop van deelnemers te horen dat ze niet alleen een leerrijke, maar ook een bijzonder aangename avond hebben gehad. Mijn hartje huppelde toen ik hoorde dat mijn uiteenzetting meteen wist te boeien, vanaf de eerste minuut, dat de tijd voorbij gevlogen was. Of dat mensen blij waren dat die andere afspraak last minute gecanceld was, zodat ze toch mijn inspireersessie hadden kunnen meemaken. Ik hoorde graag dat het mensen deugd had gedaan hun verhaal te vertellen en gehoord te worden. Mijn oren suisden bij woorden als “professioneel” en “Het was af”.

En ik was vooral blij dat ik in de gesprekken achteraf signalen opving dat mensen nadachten over wat er allemaal gezegd was. Dat mijn woorden wellicht zouden inzinken en dat mensen er concreet mee aan de slag zouden gaan. En dat maakt mij alvast ongelofelijk gelukkig.

Ik heb deze nacht alle uren en ieder schaapje geteld!

Dat smaakt naar meer. Dus als jij graag de dood op een andere manier in de ogen wil leren kijken, dan ben ik er klaar voor. Verzamel een bende van een 15-tal vrienden, collega’s of klanten om je heen en nodig me uit voor een inspirerend avondje gezellig brainstormen rond afscheid. De eerste 5 aanvragers (uit Oost- of West-Vlaanderen) hoeven me zelfs niks te betalen!